مقدمه

آنچه که برای بسياری از معلمان و دست‌ اندرکاران آموزش و پرورش و خانواده‌ها مطرح است، اين که در امر يادگيری و پيشرفت تحصيلی دانش‌آموزان، عملکرد گروهی و همکاری ميان آنها مهم‌تراست يا رقابت انفرادی؟
در گذشته اعتقاد بر اين بود که کلاس درس بايد از آرامش و سکوت مطلق برخوردار باشد و نيز دانش‌آموزان را به رقابتی سخت و تنگاتنگ با يکديگر وا می‌داشتند. اما امروزه بسياری از مدارس در صدد استفاده از برنامه‌هايی هستند که دانش‌آموزان را به بيان عقيد و همکاری و مشارکت در يادگيری دعوت می‌کنند، در دهه‌های اخير يادگيری مشارکتی و همکاری و تعاون در گروه، موضوع بحث انگيزی در آموزش شده است و معلمان در حال تجربه کردن روش‌های يادگيری مشارکتی و گروهی هستند تا سطح آموزش را در کلاس‌های خود از لحاظ کمی و کيفی ارتقا دهند.در اين اقدام پژوهی تلاش کرديم چگونگی تأثيرروشهای مشارکتی برافزايش علاقمندی دانش آموزان پايه دوم راهنمايی مدرسه راهنمايی شهيدين پورمحمدی به درس علوم تجربی بپردازيم.

در سوره مائده، آيه ۲ قرآن کريم آمده است «تعاونوا علی‌البر والتقوی» در امور نيک و تقوا همکاری نماييد.
همکاری يعنی چه؟ بطور خلاصه، همکاری زمانی صورت می‌گيرد که دو نفر يا بيشتر برای پيدا کردن راه‌حلی که بهتر از راه‌حل خودشان است با هم کار می‌کنند راه‌حلی بهتررابرگزينند.

همکاری سازنده با ديگران، در پيشرفت و موفقيت انسان موثر است، اما به هر حال رقابت با ديگران هم بخشی از زندگی است و سهمی برای خود دارد. کودکان رقابت را خيلی زود می‌شناسند (از وقتی که می‌خواهند توجه بيشتر پدر و مادر و بزرگترها را به خود جلب کنند تا وقتی که در مدرسه برای نمرات بهتر و جوایز و تحسين‌های بيشتر رقابت می‌کنند) رقابت هم برای خود جايی در زندگی دارد اما بايد توجه داشت که در محدوده خود بماند و از حد معينی تجاوز نکند. البته هستند کسانی که زندگی را تنها «يک مسابقه و مبارزه دائمی» تلقی می‌کنند. اگر انسان چنين احساسی داشته باشد معنی‌اش اين است که برای پيشرفت خود دائماً نياز به کنار زدن و از سر راه برداشتن ديگران دارد. در رقابت دوستانه در نظر گرفتن انصاف و ملاحظه اساس کار است. متاسفانه بيشتر رقابت‌ها، نهايتاً به سرانجامی نامطبوع ختم می‌شوند.